Πρόκειται για  έναν ημιυπαίθριο χώρο εκδηλώσεων σε ένα ειδυλλιακό σημείο σε άμεση γειτνίαση με το υδάτινο στοιχείο. Κυρίαρχο σχεδιαστικό στόχο αποτέλεσε η δημιουργία μιας ατμοσφαιρικής χωρικής εμπειρίας, μέσω της μεταβαλλόμενης σχέσης φωτός και σκιάς.

Μια ασύμμετρα αναδιπλούμενη διάτρητη επιφάνεια στεγάζει και παράλληλα ορίζει το χώρο, χωρίς ωστόσο να δρα περιοριστικά στη θέαση του ουρανού. Η γενική χάραξη, καθότι τεθλασμένη, αναδεικνύει την οριζοντιότητα του θαλάσσιου ορίζοντα και την απεραντοσύνη της θέας.

Η σκίαση επιτυγχάνεται με διάτρητα στοιχεία λαμαρίνας. Το φαινομενικά άτακτο μοτίβο διάτρησης συνιστά μια γεωμετρική μεθερμηνεία του φυλλώματος. Το οπτικό παιχνίδι της τεχνητής σκίασης προσομοιάζει στη φυσική σκιά που δημιουργεί ένα δέντρο, χωρίς όμως να τη μιμείται.

Το παλλόμενο «πέπλο» δείχνει να αιωρεται ﷽﷽﷽﷽﷽﷽ αυτμίται ανάλαφρα, στηριζόμενο σε ραδινά δενδρόσχημα υποστυλώματα. Τα υπάρχοντα δέντρα ενσωματώνονται πλήρως στο σχεδιασμό, σηματοδοτούν σημεία εισόδου και μονοπάτια, ενώ ενυπάρχουν και ως δεσπόζοντα χωρικά στοιχεία στο στεγασμένο χώρο.

Η λευκή απόχρωση κυριαρχεί στο σύνολο της κατασκευής και προσδίδει στιλπνότητα και ηρεμία. Στην υλικότητά ενσωματώνεται και το φυσικό ξύλο, ως ένα στοιχείο αφομοίωσης της κατασκευής από το περιβάλλον.

Στο επίπεδο του εδάφους ο χώρος ορίζεται με τη δημιουργία μιας υπερυψωμένης εξέδρας δύο επιπέδων, η οποία βελτιώνει την οπτική σχέση παρατηρητή και θάλασσας. Η επεξεργασία του περιμετρικού ορίου με τη δημιουργία πρανών διασφαλίζει την ομαλή μετάβαση από το φυσικό έδαφος στο διαμορφωμένο.

Δύο βοηθητικά κτίσματα τοποθετούνται εκατέρωθεν του βασικού μονοπατιού σε άμεση εγγύτητα με το στέγαστρο και ορίζουν ένα κεντρικό σημείο εισόδου. Ο όγκος τους διαπλάθεται με επιμέρους πτυχώσεις, οι οποίες σχηματίζουν και τις κόγχες των ανοιγμάτων. Μονολιθικά και χαμηλού ύψους, τα δύο κτίρια έρχονται να συμπληρώσουν και να ισορροπήσουν τη σύνθεση στο επίπεδο του εδάφους.